Om in Nederland wat meer interesse te kweken, neem ik af en toe enkele rassen mee naar de FSC vergaderingen, in de hoop dat ook ander fokkers deze duiven eens een kans geven. Vandaar ook dit artikeltje in ons clubblad.

De familie van Russische tuimelaars is zeer groot. Dit is niet zo verwonderlijk als men bedenkt, dat er in Rusland al meer dan 1000 jaar duiven worden gefokt. Russische fokkers onderscheiden hun tuimelaars in "Turmani" (tuimelaars), "Vertuni" (rollers) en "Katchuni" (werpers).Weer andere rassen worden postuurtuimelaars genoemd, dit zijn zuivere tentoonstellingsrassen. De meeste tuimelaars worden als vliegduiven gefokt.

Slechts voor enkele bestaat een standaard. De meeste soorten worden naar willekeur gefokt. Zoals de fokker of zijn omgeving ze het best bevallen.

Soms zien de duiven van hetzelfde ras er daardoor zo verschillend uit, dat ze voor aparte rassen aangezien zouden kunnen worden. Aan de andere kant komen er rassen voor met verschillende namen, die zo sterk op elkaar lijken, dat men ze beter tot één ras zou kunnen rekenen. Vele rassen worden genoemd naar de plaats waar ze hoofdzakelijk worden gefokt.

Terwijl van sommige rassen de broedzorg uitstekend is, kan dit bij andere wel eens slechter zijn. Dit is vooral het geval bij jonge koppels. Zo fokte ik dit jaar uit 2 koppels Wolga tuimelaars 20 vitale jongen, terwijl ik daarna nog vele eieren heb moeten weggooien. Aan de andere kant brachten 2 koppels Noordkaukasische tuimelaars "slechts" 11 jongen voort. Met name het jongste koppel gaf pas op 18 juni de eerste jongen. De broedzorg van dit jonge koppel liet in het begin ook te wensen over. Twee jongen heb ik met de hand moeten grootbrengen. Maar gezien de zeldzaamheid van dit ras heb ik dat er wel voor over.

Enkele postuurtuimelaars zijn al geruime tijd in Nederland erkend. Dit zijn de Kazaner tuimelaar, de Rostower postuurtuimelaar en de Taganroger tuimelaar, alle genoemd naar hun plaats van herkomst.

De Kazaner tuimelaar is een vrij kleine duif met alle eigenschappen van een postuurtuimelaar. De staart wordt niet zo hoog opgetrokken als bij de meeste anderen. Ze hebben een korte voetbevedering. Bekend zijn vooral de witte. Ze zijn een lust voor het oog in de volière. Niet schuw, parmantig en altijd in beweging. Bij ons zijn ze zeer vitaal. Sommige stammen verdienen wat vers bloed. Want soms ontstaat er af en toe haarvederigheid. De Kazaner is veel gebruikt om andere rassen te verbeteren, zoals vele kortsnaveligen.

Ook bij ons redelijk bekend is de Taganroger tuimelaar. Hij lijkt sterk op de voorgaande, maar heeft een gekleurd schild. Sommige hebben een sniptekening. De staart wordt wat hoger gedragen. De vleugels raken de grond, wat wel eens vuile pennen oplevert. Zelf hebben wij ze slechts kort op het hok gehad. Twee paar die niet tot paren kwamen, laat staan tot jongen.

De laatste in Nederland erkende postuurtuimelaar is de Rostower postuurtuimelaar. Zoals hiernaast is te zien, is dit ook een typische postuurtuimelaar, breed, hoog geheven staart, korte rug en teruggetrokken hals. De meest geliefde kleur bij dit ras is zilverkleurig. Bij jonge duiven wordt nog wel eens een gespleten staart gezien. Meestal verdwijnt dit na de eerste rui. Bij een aantal echter niet.

De Noordkaukasische postuurtuimelaar is een van de mooiste rassen in deze groep. Het is eveneens een typische postuurtuimelaar. Echter zeer kort en zeer breed. Hij komt slecht in één kleur en één tekening voor, d.w.z. wit met een zwarte staart. Soms heeft hij een snip. Het moeilijke is om de kiel ook gekleurd te krijgen. Vandaar dat enkele witte veren hier zijn toegestaan. De fok van dit fraaie ras is iets moeilijker dan die van de andere postuurtuimelaars. Ze komen wat later in het jaar op gang en hebben een wisselende broedzorg. Als het warmer wordt, verbetert dit echter. Dit ras is ook door mij meegenomen naar de FSC vergadering en ik fok het met veel genoegen, ook al omdat het rustige aardige dieren zijn.